Deze sjaal heb ik gebreid voor mijn vriendinnetje Miriam (zie de link, links, voor haar eigen blog!). Ik heb hem aan haar gegeven in de trein op weg naar Antwerpen. Hij lag al een poosje klaar, maar dat leek me een mooi moment.
Ik kreeg een weekendje Antwerpen van haar voor mijn verjaardag. Wat een cadeau!! Het was dan ook gewéldig, consumeren alsof je leven ervan afhangt, massief, vloeibaar, tastbaar, visueel, het hele pakket. Schaamteloos...
Met niemand kan ik dat zoals met haar, uren serieus praten over welke keuzes te maken, en ondertussen nieuwe opties aan de lijst toevoegen. Hoewel we samen 'de Consumentenpartij' op zouden kunnen richten, is het goed om te weten dat wíj nu juist heel blij worden van elkaars maaksels. Al jaren geven wij elkaar cadeaus. Zomaar, voor speciale gebeurtenissen, soms duur, vaker goedkoop, maar heel vaak ook zelfgemaakt. Het is een soort traditie tussen ons geworden.
Zo ben ik de grote mazzelaar om ondertussen in het bezit te zijn van talloze kunstwerken, boekjes, schrijfsels en tekeningen van haar hand. Als ze later (over een jaar of 3) in de kunstgeschiedenisboeken is opgenomen kan ik mijn privécollectie schenken aan het Stedelijk, of er veeel geld voor vangen... ;-) Wat een luxe!
Bij de sjaal hoort ook een muts. Dat was een probeersel. Helemaal in tricotsteek gebreid zodat de randen omkrullen. Hij is een beetje een jaren 20 pothoedje-model geworden. Jammer is wel dat ik niet dezelfde dikte rondbreinaalden heb als die van de sjaal, daardoor hoort de muts er minder goed bij, omdat het breisel veel steviger is. Maar ach, leuke extra dacht ik zo.
Deze muts is meer een soort hoedje geworden. (ik zie eruit als 'the Joker' op deze foto... eng hé?!)
Dat heb je met probeersels, je weet nooit precies wat het wordt. Ik denk dat het komt omdat ik met ongeveer 80 steken om de 10 één geminderd heb ipv om de 14 ofzo. Zo krijg je bovenop meer ribbels die de bolling minder glad maken (denk ik...).
Ik heb de mutshoed voor een ex-collega gemaakt, als afscheidskado. De muts is klaar, dus ik moet snel afspreken om een bakkie met haar te doen zodat ik haar blik kan zien als ze hem krijgt. Dit hoedmutsje is niet mislukt, maar je moet het wel leuk vinden, het is wel een aandachtvrager. Laten we hopen dat de ontvangster het wat vindt, anders neem ik hem zo terug, ik vind hem leuk én hij is lekker warm. (en ik hou wel van aandacht...)
Tot nu toe heb ik nog niet veel dingen gemaakt die mislukt zijn. Eén sjaaltje, van restjes wol, maar die bleek een vriendin juist heel mooi te vinden... Eén muts die te groot was geworden, daar heb ik elastiek in de rand genaaid zodat het een soort baret leek. Een vriend die langsdropte zette hem op, vond hem tof, en mocht hem van mij ophouden. Mijn misluksels zijn een soort asielbreisels; niet helemaal ideaal, maar prima als het juiste baasje langskomt...
Jammer genoeg was deze sjaal nét iets te laat...de verkoudheid had al toegeslagen. Dikke naalden, dik garen, tja, een lange sjaal duurt nog steeds 2 tot 3 avonden.
ps De batterijen van de camera waren op, het is alweer bijna een maand geleden dat ik heb gepost, bizar hoe snel de tijd vliegt de laatste tijd. Binnen die tijd heb ik ondertussen toch wel 4 projectjes af gekregen. And still going strong!
